برای استراحت روی مبل نشستم و کنترل تلویزیون رو به دست گرفتم  

از این شبکه به اون شبکه  

به شبکه ۵ که رسیدم برای چند لحظه مکث کردم 

برنامه زنده رود  داشت پخش میشد  

تقریبا به آخرای برنامه که رسیدن  

یه دفعه حرف از خانه سالمندان شد نمیدونم چرا  

برای چند دقیقه ای بغض گلوم شکست و یه غمی به دلم چنگ زد  

بعدشم که یه آهنگ از احسان خواجه امیری پخش شد 

و تمام  

الان

اومدم اینجا  

به نیت نوشتن نیومدم ولی انگار  

یه حسی برای نوشتن به فکر من تلنگر میزنه  

دست من نیس این نوشتن  

میگه بنویس که :

این دنیا 

این روزگار  

نمیدونم شایدم تقدیر و قسمت  

هرچی که بشه اسمشو گذاشت 

یه بازی عجیبی داره  

یه قصه تکرار 

که بعضی از آدما تکرار می کنن برای دیگران برای عزیزانشون  و بعد چندین سال 

همون قصه برای خودشون پیش میاد  

و چقده سخته این قصه تکراری

اینا رو گفتم که مقدمه ای باشه برای  یه قصه ای که ناخودآگاه دلمو آتیش میزنه  

همه ما پدر و مادری داریم 

که باید سایشون بالا سر ما بچه ها باشه   

برای ما برکتن

سالهای سال  

*برامون زحمت کشیدن  

*سختی و مشکلات رو به خاطر ما تحمل کردن  

*از خودشون گذشتن  

*از خواسته ها و آرزوهاشون 

*تا به ما برسن   

(به این ۵تا ستاره ای که برای این جمله هاگذاشتم یه فعل مضارع و آینده هم خودتون اضافه کنید)

تا ما رو بی نیاز کنن از هرچیزی 

تا ما بزرگ شیم   

از بچه گی تا بزرگ شدن 

گفتنش آسونه 

اما  .... 

تا تجربه نکنی  

نمیفهمی 

سختی هایی که در عمق که در دل این کلماتند 

بگذریم

بزرگ شدیم ازدواج کردیم بچه دار شدیم   

بچه هامون بزرگ شدن

حالا پدر و مادرمون(انشالا که همه پدر و مادرها به خصوص پدر و مادر خودم سالهای سال  

سایشون بالا سر ما بچه ها باشه و خدا سلامتی و تندرستی بهشون بده  

یه طول عمر پربرکت و باعزت و طولانی) 

به سنی میرسن  

که به ما نیاز دارند 

به ما احتیاج دارند  

ته کلامم 

اینه که آیا واقعا درسته که ما اونها رو  

ببریم به خونه سالمندان   

همون فرشته های آسمونی 

که برامون مثل  

ببخشید  

معذرت میخام  

زبونم لال  

مثل یه نگهبان مواظبمون 

و مثل یه نوکر کارهامونو 

انجام دادن  

حالا 

نوبت ما شده  

مائی که تا دیروز 

یه بچه بودیم   

و الان خودمون چندتا بچه داریم

واییییییییییی که ما چقد گرفتار روزمرگی غرق مشکلات شدیم 

درسته بعضی وقتا شاید 

اون چنان گرفتار و مشکل داشته باشیم 

که نتونیم  

ولی خانه سالمندان هم اولین راه چاره نیس 

مگه نه  

نمیدونم واقعا چی باید بگم 

بعد این همه نوشتن

تازه دلم پر از حرف شده  

من دارم خودم رو میگم و برای خودم میگم نه به شمایی که داری این نوشته رو میخونی توهین نشه  

خدایا از ته دلم میگم  

که اگه یه روزی خدای نکرده زبونم لال  

برای پدر یا مادرم مشکلی پیش اومد  

و من بنا بر مشکلاتی نتونستم از اونها مواظبت کنم  

و تصمیم گرفتم که اونها رو به خونه سالمندان ببرم 

اگه تونستی منو متوجه اشتباهم کن  

وگرنه  

منا همون لحظه لعنت کن  

آخ چه دوره زمونه ای شده  

هی وای از دل پدر و مادرها 

من خودم بچه خوبی برای پدر و مادرم نبودم و نیستم  

ولی از خدا میخام که کمکم کنه یه اراده قوی داشته باشم و یه کمی از مرام  و معرفت خدایی بودنشو در من بریزه  

تا از این به بعد

بتونم حداقل یه جز کوچکی از زحمات و محبتهاشونو جبران کنم 

دست پر مهرشون و صورت ماهشونو از همین جا میبوسم  

خدایا کمک کن تا خوب باشم  

و خوبی کنم  

خدایا 

دل بعضی از آدما اونایی که مرتکب چنین گناهی میشن  

چه جوری طاقت میاره  

نگاهشون چه جوری رنگ بی محبتی میگیره  

واقعا چرا اینجور میشه  

برای سلامتی همه پدر و مادرها دعا کنید 

برای سلامتی وجودشون اول از همه یه صلوات بفرستید بعد این پنجره رو ببندید 

سرتون رو به درد آوردم  

التماس دعای مخصوص 

خدا نگهدارتون باشه